Мундариҷаи интиқол:
Дар Чин, шумо мебинед, ки шумораи бештари оилаҳо дар атрофи Мавлуди Исо дарахтони солинавӣ мегузоранд;Дар кӯчаҳо сайругашт карда, дӯконҳо, новобаста аз андозаи он, дар витринаҳои худ расми Бобои Барфӣ часпонида, чароғҳои ранга овезон карда, «Равлуд муборак!» мепошанд.бо рангҳои гуногун барои ҷалби муштариён ва пешбурди фурӯш, ки фазои махсуси фарҳангии ҷашнвора ва як роҳи ҷудонашавандаи таблиғи фарҳангӣ гардидааст.
Дар Ғарб, хориҷиён низ ба Чинатаунҳои маҳаллӣ мераванд, то тамошо кунанд, ки чиниҳо ҷашни баҳорро дар рӯзи ҷашни баҳор таҷлил мекунанд ва инчунин дар муошират иштирок мекунанд.Мумкин аст, ки ин ду ҷашнвора як пайванди муҳими Чин ва Ғарб шудаанд.Вақте ки ҷашни баҳор наздик мешавад, биёед ба монандии Мавлуди Исо дар Ғарб ва ҷашни баҳор дар Чин назар андозем.
1. Монандиҳо байни ҷашни Мавлуди Исо ва баҳор
Пеш аз ҳама, хоҳ дар Ғарб ва хоҳ дар Чин, Мавлуди Исо ва ҷашни баҳор муҳимтарин ҷашнҳои сол аст.Онҳо муттаҳидшавии оиларо намояндагӣ мекунанд.Дар Чин аъзоёни оила барои тайёр кардани самбӯса ҷамъ мешаванд ва дар ҷашни баҳор дастархони якҷоя хоҳанд дошт.Дар Ғарб низ ҳамин тавр аст.Тамоми оила дар зери арчаи солина мешинанд, то таоми солинавӣ, аз қабили туркӣ ва гусфанд бирён кунанд.
Сониян, дар тарзи баргузории ҷашн шабоҳатҳо мавҷуданд.Масалан, мардуми Чин мехоҳанд, ки бо часпонидани гулҳои тиреза, ҷуфтҳо, фонусҳои овезон ва ғайра фазои фестивалро боз кунанд;Ғарбҳо инчунин арчаҳои солинаро оро медиҳанд, чароғҳои ранга меовезанд ва тирезаҳоро оро медиҳанд, то ҷашни бузургтарини солро ҷашн гиранд.
Илова бар ин, тӯҳфаҳо як ҷузъи муҳими ду ҷашнвора барои мардуми Чин ва Ғарб аст.Мардуми чинӣ ба назди хешу табор ва дӯстони худ зиёрат карда, мисли мардуми ғарбӣ туҳфаҳои идона меоранд.Онҳо инчунин ба оилаҳо ё дӯстони худ кортҳо ё дигар тӯҳфаҳои дӯстдошта мефиристанд.
2. Фарқиятҳои фарҳангӣ байни ҷашни Мавлуди Исо ва баҳор
2.1 Тафовут дар пайдоиш ва урфу одат
(1) Тафовут дар пайдоиш:
25 декабр рӯзе аст, ки масеҳиён рӯзи таваллуди Исоро ҷашн мегиранд.Мувофиқи Библия, китоби муқаддаси масеҳиён, Худо тасмим гирифт, ки писари ягонаи худ Исои Масеҳро дар ҷаҳон таҷассум кунад.Рӯҳулқудс Марямро таваллуд кард ва ҷисми инсонро гирифт, то одамон Худоро беҳтар дарк кунанд, дӯст доштани Худоро омӯзанд ва якдигарро беҳтар дӯст доранд."Мавлуди Мавлуди Исо" маънои "таҷлили Масеҳ" -ро ҷашн мегирад, вақте ки зани ҷавони яҳудӣ Мария Исоро таваллуд кард.
Дар Чин Соли нави қамарӣ, рӯзи аввали моҳи аввал, ҷашни баҳор аст, ки маъмулан бо номи "Соли нав" маъруф аст.Тибқи маълумоти таърихӣ, ҷашни баҳор дар сулолаи Тан Юй «Зай», дар сулолаи Ся «Суй», дар сулолаи Шан «Си» ва дар сулолаи Чжоу «Нян» ном дошт.Маънои аслии "Нян" ба давраи афзоиши ғалладона ишора мекунад.Зар дар як сол як маротиба гарм аст, аз ин рӯ Фестивали баҳор дар як сол як маротиба бо нишон додани Цинфэн баргузор мешавад.Ҳамчунин гуфта мешавад, ки ҷашни баҳор аз “байни мум” дар охири ҷомеаи ибтидоӣ сарчашма гирифтааст.Дар он замон, ки мум ба охир мерасид, ниёгон хук ва гӯсфандро кушта, худоён, арвоҳ ва гузаштагонро қурбонӣ мекарданд ва дар соли нав барои ҷилавгирӣ аз офатҳои табиӣ дуо мекарданд.Шабакаи омӯзиши хориҷӣ
(2) Тафовут дар гумрук:
Ғарбҳо Мавлуди Исоро бо Бобои барфӣ, арчаи солинавӣ ҷашн мегиранд ва мардум низ сурудҳои солинавӣ месароянд: «Мавлуди солинавӣ», «Гӯш кун, фариштагон мужда медиҳанд», «Зангулаҳои ҷинглӣ»;Мардум ба ҳамдигар кортҳои солинавӣ медиҳанд, мурғи марҷонӣ ё гусфанд мехӯранд ва ғайра. Дар Чин ҳар як оила дубайтҳо ва аломатҳои баракатро часпонед, фейерверк ва петаракҳо мегузоранд, самбӯса мехӯранд, Соли навро тамошо мекунанд, пули бахт месупоранд ва дар берун баромад мекунанд. ба монанди рақси янгко ва роҳ рафтан дар пояҳо.
2.2 Тафовут байни ин ду дар заминаи эътиқоди динӣ
Насроният яке аз се дини асосии ҷаҳон аст."Ин як дини монотеистӣ аст, ки эътиқод дорад, ки Худо Худои мутлақ ва ягона аст, ки ҳама чизро дар олам ҳукм мекунад".Дар Ғарб дин тамоми паҳлӯҳои ҳаёти одамонро фаро мегирад.Масеҳият ба ҷаҳонбинии одамон, ҷаҳонбинӣ ба зиндагӣ, арзишҳо, тарзи тафаккур, одатҳои зиндагӣ ва ғайра таъсири амиқ дорад.”Мафҳуми Худо на танҳо қувваи бузургест барои нигоҳ доштани арзишҳои асосии Ғарб, балки пайванди мустаҳкам низ мебошад. байни фарҳанги муосир ва фарҳанги анъанавӣ».Мавлуди Исо рӯзест, ки масеҳиён рӯзи таваллуди Исои Наҷотдиҳандаи худро ҷашн мегиранд.
Маданияти динӣ дар Чин бо гуногунрангӣ хос аст.Мӯъминон инчунин парастандагони динҳои гуногун, аз ҷумла буддоӣ, бодисаттва, архат ва ғайра, се императори Даосизм, чаҳор император, ҳашт ҷовидонӣ ва ғайра ва се императори конфутсий, панҷ император, яо, шун, ю ва ғайра мебошанд. Ҳарчанд баҳор. Ҷашнвора дар Чин инчунин баъзе аз эътиқодҳои мазҳабӣ дорад, ба мисли гузоштани қурбонгоҳҳо ё муҷассамаҳо дар хона, қурбонии қурбониҳо ба худоён ё ниёкон ё рафтан ба маъбадҳо барои қурбонӣ ба худоён ва ғайра. хусусиятҳои мураккаб.Ин эътиқодҳои мазҳабӣ ба монанди эътиқодҳои Ғарб, вақте ки одамон барои ибодат дар Мавлуди Исо ба калисо мераванд, умумӣ нестанд.Дар баробари ин, ҳадафи асосии мардум аз худоён ибодат кардан, дуои баракат ва пойдории сулҳ аст.
2.3 Тафовут байни ин ду дар тарзи тафаккури миллӣ
Мардуми Чин дар тарзи тафаккури худ аз ғарбиҳо хеле фарқ мекунанд.Системаи фалсафаи Чин ба «ягонагии табиат ва инсон» таъкид мекунад, яъне табиат ва инсон як бутунанд;Назарияи ягонагии ақлу материя низ вуҷуд дорад, яъне ашёи равонӣ ва ашёи моддӣ як ягонаанд ва онҳоро комилан аз ҳам ҷудо кардан мумкин нест.«Гояи ба истилоҳ «ваҳдати инсон ва табиат» муносибати байни инсон ва табиати осмон, яъне ягонагӣ, ҳамоҳангӣ ва робитаи органикии байни инсон ва табиат мебошад».Ин идея ба мардуми чинӣ имкон медиҳад, ки ибодат ва сипосгузории худро ба табиат тавассути ибодат ба Худо ё худоён баён кунанд, аз ин рӯ ҷашнҳои чинӣ бо истилоҳҳои офтобӣ алоқаманданд.Фестивали баҳорӣ аз истилоҳи офтобии баробарҳуқуқии баҳорӣ гирифта шудааст, ки барои дуо гуфтан дар бораи ҳавои мусоид ва соли нави офатҳои табиӣ пешбинӣ шудааст.
Ғарбҳо бошанд, дар бораи дуализм ё дугонаи осмон ва инсон фикр мекунанд.Онҳо боварӣ доранд, ки инсон ва табиат мухолифанд ва онҳо бояд якеро аз дигаре интихоб кунанд."Ё инсон табиатро мағлуб мекунад, ё инсон ғуломи табиат мешавад".Ғарбҳо мехоҳанд ақлро аз чизҳо ҷудо кунанд ва якеро аз дигаре интихоб кунанд.Фестивалҳои ғарбӣ бо табиат робитаи кам доранд.Баръакс, фарҳангҳои ғарбӣ ҳама хоҳиши назорат ва забт кардани табиатро нишон медиҳанд.
Ғарбҳо ба Худои ягона бовар доранд, Худо офаридгор, наҷотдиҳанда аст, на табиат.Аз ин рӯ, ҷашнҳои ғарбӣ бо Худо алоқаманданд.Мавлуди Исо рӯзи таҷлил аз таваллуди Исо ва инчунин рӯзи шукргузорӣ ба Худо барои тӯҳфаҳои ӯ мебошад.Бобои Барфӣ фиристодаи Худост, ки ба ҳар ҷое, ки меравад, файз мепошад.Чуноне ки дар Китоби Муқаддас гуфта шудааст: «Тамоми ҳайвоноти рӯи замин ва паррандагон дар ҳаво аз ту ҳаросон ва метарсанд; ҳатто тамоми ҳашаротҳои рӯи замин ва тамоми моҳӣ дар баҳр ба дасти ту хоҳанд супурд; тамоми ҳайвоноти зинда метавонад ғизои шумо бошад ва ман ҳамаи ин чизҳоро ба шумо мисли сабзавот медиҳам».
Вақти фиристодан: январ-09-2023